"Velaí os marelos que tinguen a desdita,
Esas mans a pousaren nos obxectos cativos
E que son de ningún pasaxeiro da tarde.
Ei-lo silencio, a chama no seu leito
Nesa cor de almofada que consagrou delirio.
Aquí témo-la luz que nos desvela,
Que nos convoca as pálpebras e os ollos,
Que nos xulga con tanto naufraxio na quedanza
-Un certo equilibrio dos enseres do home
Terriblemente humildes-.
¿Por quen agarda aquela estancia soa?
¿Que pasos tan secretos a percorren?
¿Merecémo-la limpa claridade
Do corazón aquel que se perdía?"
Esas mans a pousaren nos obxectos cativos
E que son de ningún pasaxeiro da tarde.
Ei-lo silencio, a chama no seu leito
Nesa cor de almofada que consagrou delirio.
Aquí témo-la luz que nos desvela,
Que nos convoca as pálpebras e os ollos,
Que nos xulga con tanto naufraxio na quedanza
-Un certo equilibrio dos enseres do home
Terriblemente humildes-.
¿Por quen agarda aquela estancia soa?
¿Que pasos tan secretos a percorren?
¿Merecémo-la limpa claridade
Do corazón aquel que se perdía?"
Ramiro Fonte. Pensar na tempestade, 1986
(sobre La chambre de Van Gogh à Arlés, Van Gogh)
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire